تاریخچه هفت سین

 

هفت‌سين سفره‌اي است که ايرانيان هنگام نوروز مي‌‌آرايند. آنچه که در اين سفره قرار مي‌گيرد، بايد داراي شش خصوصيت زير باشد:

1.پارسي باشد
2.با بند واژه‌ي «س» آغاز شود
3.ريشه‌ي گياهي داشته باشد
4.خوردني باشد
5.اسم مرکب نباشد
6.براي بدن سودمند باشد
 

بنابراين هر آنچه که داراي اين ويژگي‌ها نباشد - اگر چه با بندواژه‌‌ي «س» هم آغاز شده باشد - نمي‌توان جزء هفت‌ سين به حسابش آورد. در زبان پارسي، تنها هفت چيز هستند که اين ويژگي‌ها را دارا هستند:
1.سير : دارو و درمان وبه عنوان ماده اي براي حفظ سلامت
2.سبزه : تولد دوباره ، حيات نو و سبز بودن
3.سمنو : ثروت و فراواني وفور
4.سنجد : عشق
5.سيب : زيبايي وسلامت
6.سماق : رنگ طلوع آفتاب
7.سرکه : سن و صبر و عقل

هرچند که در سفره هفت سين بايد به هرحال هفت جزء که با آواي «سين» آغاز مي‌شوند چيده شود، ولي براي زينت و چيدمان دلپذيرتر سفره هفت سين، تقريباً همه خانواده‌هاي ايراني اجزاء ديگري هم در سفره مي‌چينند و در آرايش و رنگاميزي سفره شان نهايت خوش سليقگي را اعمال مي‌کنند.
آينه و کتاب مقدس قرآن در کنار آن هم از اجزائي است که تقريباً در هر سفره  هفت سيني چيده مي‌شود. برخي بر اين باورند که سکه که نماد «دارايي» وآب که نماد «پاکي و روشنايي» است بهتر است در کنار هم قرار گيرند و سکه را درون ظرفي از آب سر سفره مي‌گذارند.

پيشينه
در بسياري از منابع تاريخي آمده است که "هفت سين" نخست "هفت شين" بوده و بعدها به اين نام تغيير يافته است. شمع، شيريني، شهد (عسل)، شمشاد، شربت و شقايق يا شاخه نبات، اجزاي تشکيل دهنده سفره هفت شين بودند. برخي ديگر به وجود "هفت چين" در ايران پيش از اسلام اعتقاد دارند. در زمان هخامنشيان در نوروز به روي هفت ظرف چيني غذا مي گذاشتند که به آن هفت چين يا هفت چيدني مي گفتند.
بعدها در زمان ساسانيان هفت شين رسم متداول مردم ايران شد و شمشاد در کنار بقيه شين هاي نوروزي، به نشانه سبزي و جاودانگي بر سر سفره قرارگرفت. بعد از سقوط ساسانيان وقتي که مردم ايران اسلام را پذيرفتند، سعي کردند سنتها و آيين هاي باستاني خود را نيز حفظ کنند.

چیزی نمونده نقاشی بهار کامل بشه

بهترین شاهکار گیتی بر شما مبارک